Operation ‘’ Eager Anvil ‘’ – Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΟΣ ΓΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ. (1991)

Συνέχεια από το: Operation ‘’ Eager Anvil ‘’ – ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ. (1991)

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΟΣ ΓΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ.

Η Μονάδα οργανώθηκε σε ένα Συγκρότημα επιθετικών ελικοπτέρων APACHE και ελικοπτέρων MH-53 E Pave Low, που τέθηκε υπό τον επιχειρησιακό έλεγχο του Διοικητού της Κεντρικής Διοικήσεως Ειδικών επιχειρήσεων της Π.Α των ΗΠΑ (Air Force Special Operations Command Central Forces) BRIGADIER GENERAL GEORGE A. GRAY III.

Το συγκρότημα έφερε την συνθηματική ονομασία   ‘’ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ ‘’ προς τιμή των στρατιωτών της 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας που έπεσαν με αλεξίπτωτα στην Νορμανδία της Γαλλίας, πριν την απόβαση των συμμάχων, στον Β’ ΠΠ.

Τα Apache του Task Force Normandy, στον πρόχειρο διάδρομο Al Jouf. Μπορούμε να δούμε τη διαμόρφωση της λύσης της ‘’ μιας δεξαμενής ‘’, για την οποία θα πούμε παρακάτω.

Ε/Π MH-53 Pave Low , ίδιο με αυτά που πήραν μέρος στο Task Force Normandy. Η φωτογραφία είναι του 2007, κατά τη διάρκεια μιας άσκησης. Τα Ε/Π MH-53 της Διοικήσεως Ειδικών Επιχιερήσεων της Π.Α των ΗΠΑ (AFSOC) έχουν σήμερα αποσυρθεί από την ενεργό υπηρεσία. (U.S. Air Force photo by SrA Julianne M. Showalter) ΠΗΓΗ.

Το Συγκρότημα ήταν οργανωμένο σε δύο Υποσυγκροτήματα Λόχων επιθετικών ελικοπτέρων και ένα τρίτο Υποσυγκρότημα υποστηρίξεως, με αποστολή έρευνας και διασώσεως μάχης ( Combat Search and Rescue – CSAR ).

Η δύναμη σε ελικόπτερα και οι συνθηματικές ονομασίες των Υποσυγκροτημάτων, φαίνονται στο παραπάνω σκαρίφημα.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΘΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ.

Από την αξιολόγηση των πληροφοριών που υπήρχαν για τους στόχους αλλά και για τις δυνατότητες αυτών να ‘’ βλέπουν ‘’ μέσα στο έδαφος της Σαουδικής Αραβίας, το συμπέρασμα ως προς τον σχεδιασμό της πτήσεως ήταν ότι οι σχηματισμοί των ελικοπτέρων θα έπρεπε να πετούν σε χαμηλό ύψος πάνω από το έδαφος, 75 – 125 πόδια και με χαμηλή ταχύτητα αέρος, 80 – 100 κόμβους. Επίσης με πλήρη συσκότιση και με την χρησιμοποίηση διοπτρών νυκτερινής οράσεως ( ΔΝΟ ), (Night Vision Goggles-NVG) από τα πληρώματα των ελικοπτέρων και βεβαίως και με τα FLIR των APACHE.

Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ότι τα ελικόπτερα APACHE ALFA, διαθέτουν ένα άριστο σύστημα ναυτιλίας και προσδιορισμού  στόχων ( TADS ), το οποίο όμως βασίζεται στις ανανεώσεις των δεδομένων (updating) της συσκευής ναυτιλίας Doppler. Η διαδικασία ανανεώσεως των δεδομένων αυτής της συσκευής, απαιτεί την οπτική επισήμανση από τον χειριστή, των χαρακτηριστικών σημείων του εδάφους και την τοποθέτηση με πληκτρολόγηση στην συσκευή Doppler της θέσεως αυτών. Με λίγα λόγια χρειάζεται χαρακτηριστικά σημεία πάνω στο έδαφος, τα οποία να φαίνονται και να είναι εκ των προτέρων γνωστά και προκαθορισμένα. Τέτοιες προϋποθέσεις βέβαια, μέσα στο εχθρικό έδαφος με πλήρη συσκότιση και πλήρη σιγή ασυρμάτου, ήταν αδύνατο να υπάρξουν.

Την λύση έδωσαν τα ελικόπτερα της Πολεμικής Αεροπορίας, MH-53 E Pave Low, τα οποία ήταν εξοπλισμένα με  συστήματα ναυτιλίας GPS με την βοήθεια των οποίων γινόταν και η ανανέωση των δεδομένων των συσκευών Doppler. Αξίζει εδώ να πούμε ότι σε κάθε ένα σημείο που είχε σχεδιασθεί να γίνεται update, τα ΜΗ-53, πηγαίνανε, έριχναν ένα χημικό φως, πάνω από το οποίο περνούσαν τα ΑΗ-64Α, έκαναν την ανανέωση των στοιχείων στα Doppler τους και συνέχιζαν.

 Ένας άλλος, εξίσου σημαντικός λόγος χρησιμοποιήσεως των ελικοπτέρων MH-53 E Pave Low, ήταν και ο εξοπλισμός τους σε σταθμούς ασυρμάτων, με συστήματα κρυπτογραφήσεως της συνομιλίας και δυνατότητα επικοινωνίας με τα υπεριπτάμενα των ελικοπτέρων αεροσκάφη JOINT STARS, μέσω των οποίων διευθυνόταν η όλη επιχείρηση.

Η φωτογραφία δείχνει μια πραγματική εικόνα της οθόνης ενός JOINTSTAR. Τα κίτρινα στίγματα είναι φάλαγγες κινούμενων οχημάτων-αρμάτων του ΙΡΑΚ.

Ενώ λοιπόν τα προβλήματα ναυτιλίας και επικοινωνιών είχαν λυθεί όπως περιγράφθηκε παραπάνω, έμεναν και άλλα τα οποία δεν ήταν δυνατόν να επισημανθούν από τις πρώτες ημέρες της προετοιμασίας, λόγω των λίγων πληροφοριών για την αποστολή, που δινόταν στα πληρώματα, για λόγους ασφαλείας.

Ένα από τα προβλήματα που φαινόταν ότι θα υπάρξει και έπρεπε να λυθεί, ήταν η μεγάλη απόσταση που έπρεπε να διανύσουν τα ελικόπτερα μέχρι τους στόχους.

Το θέμα της αυτονομίας των APACHE, είναι, γενικά, ένα υπαρκτό θέμα για αποστολές μεγάλων αποστάσεων, που βέβαια λύνεται είτε με ενδιάμεσο ανεφοδιασμό σε κάποιο ΣΤΑΝ Ε/Π ( Σταθμό Ανεφοδιασμού Ελικοπτέρων ), είτε με την προσθήκη εφεδρικών δεξαμενών. Αλλά και οι δύο λύσεις έχουν και τις ‘’ κακές ‘’ πλευρές τους.

Έτσι ο ενδιάμεσος ανεφοδιασμός σε κάποιο ΣΤΑΝ ή σε κάποιο Προκεχωρημένο Σημείο Ανεφοδιασμού Καυσίμων ( ΠΣΕΚ), θα έδινε την δυνατότητα στον εχθρό να  αντιληφθεί την κίνηση των APACHE, ή στην πιο καλή περίπτωση θα έθετε σε κίνδυνο το απόρρητο της αποστολής.

Η προσθήκη, τώρα, εφεδρικών δεξαμενών, μείωνε το ωφέλιμο βάρος του APACHE, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα, την ανάγκη να μειωθούν οι ποσότητες των πυρομαχικών που αυτά θα έφεραν για την συγκεκριμένη αποστολή.

Η λύση που έγινε αποδεκτή, στο πρώτο αυτό πρόβλημα, μετά από πολλές δοκιμές και ώρες πτήσεως ήταν η λύση της ‘’ μιας δεξαμενής ‘’. Η διαμόρφωση των APACHE, με την λύση αυτή, ως προς το μεταφερόμενο στους πυλώνες τους φορτίο, ήταν ως εξής.

• Στους δύο εξωτερικούς πυλώνες αναρτήσεως οπλικών συστημάτων, τοποθετήθηκαν οκτώ βλήματα Hellfire ( τέσσερα σε κάθε ένα πυλώνα ),
• Στον αριστερό εσωτερικό πυλώνα, τοποθετήθηκε ο φορέας των δέκα εννέα ρουκετών 70mm,
• Στον δεξιό εσωτερικό πυλώνα τοποθετήθηκε μία εφεδρική δεξαμενή καυσίμων των 230 γαλονίων και τέλος
• Για το πυροβόλο των 30 mm προβλέφθηκαν 1100 βλήματα.

Η διαμόρφωση αυτή των APACHE, παρουσίαζε δυσκολία στον χειρισμό των ελικοπτέρων, λόγω της μετατοπίσεως του πλευρικού κέντρου βάρους, αρχικά προς τα δεξιά και όσο το καύσιμο καταναλωνόταν προς τα αριστερά, αλλά όμως, το σημαντικότερο, έδιδε αυτονομία πτήσεως για περισσότερα από 440 ναυτικά μίλια και  μεγάλη ισχύ πυρός λόγω του  συνδυασμού των πυρομαχικών.

Το δεύτερο από τα προβλήματα που  έπρεπε να λυθούν ήταν η διαπίστωση της αποτελεσματικότητος που θα είχε το βλήμα Hellfire πάνω σε ‘’ μαλακούς ‘’ στόχους.

Όπως είναι γνωστό, το συγκεκριμένο βλήμα, είχε σχεδιασθεί ως αντιαρματικό βλήμα, αποστολή την οποία είχε αποδειχθεί ότι μπορούσε να εκτελέσει. Εκείνο που δεν είχε δοκιμασθεί ήταν η αποτελεσματικότητά του (το ποσοστό φθοράς) εναντίον     ‘’μαλακών‘’ στόχων, όπως είναι οι κλωβοί επικοινωνιών, και τα κτίρια που  αποτελούσαν τους εχθρικούς στόχους. Αποδείχθηκε πάντως, μετά από πολλές δοκιμές επί παρομοίων στόχων, κατά την διάρκεια της εκπαιδεύσεως του 1ου ΤΕΕΠ στην έρημο της Σαουδικής Αραβίας, ότι το βλήμα ανταποκρινόταν άριστα και ως προς την κατευθυντικότητα αλλά και ως προς τα αποτελέσματα σε ποσοστό φθοράς των στόχων, που ήταν πολύ υψηλά. Η εκπαίδευση αυτή με παρόμοιες με τις πραγματικές συνθήκες, βοήθησε και στην διαπίστωση ότι το Hellfire είχε τα καλλίτερα αποτελέσματα, όταν εκτοξευόταν από αποστάσεις από τον στόχο, από 4 έως 6 χιλιόμετρα και με την μέθοδο της ‘’αυτόνομης καταδείξεως ‘’.

Ένα τρίτο πρόβλημα που έπρεπε να επιλυθεί ήταν το είδος της τακτικής που θα έπρεπε να εφαρμοσθεί, για την ταυτόχρονη καταστροφή και των δύο θέσεων ραντάρ.

Η ταυτόχρονη καταστροφή των δύο στόχων ήταν ένα από τα βασικά στοιχεία της αποστολής και η μεγάλη διασπορά που είχαν οι επιμέρους στόχοι σε κάθε μία θέση ραντάρ ( φαινόταν από τις φωτογραφίες που είχε το 1ο ΤΕΕΠ από τον δορυφόρο ), καθιστούσαν ακόμη πιο δύσκολο τον συγχρονισμό μεταξύ των APACHE. Μετά από αξιολογήσεις και πολλές δοκιμές, αποφασίσθηκε ότι οι δύο στόχοι έπρεπε να προσβληθούν από τέσσερα APACHE, ο καθένας. Τα APACHE, θα ήταν χωρισμένα σε δύο ομάδες των δύο ελικοπτέρων η κάθε μία. Τα ίχνη προσβολής των δύο ομάδων θα είχαν απόσταση 500 μέτρων μεταξύ τους για να καλυφθεί όλο το εύρος της περιοχής του στόχου. Για κάθε ένα από τα APACHE, είχαν καθορισθεί δύο κύριοι και δύο δευτερεύοντες στόχοι. Το ιδιαίτερο σημείο εδώ είναι ότι οι κύριοι στόχοι του ενός APACHE, ήταν δευτερεύοντες του άλλου και αντιστρόφως, τακτική που είχε ως αποτέλεσμα κάθε κύριος στόχος να βληθεί δύο φορές, μία ως κύριος και μία δεύτερη ως δευτερεύων, έτσι ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να μείνει ανέπαφος. Οι κύριοι στόχοι και των δύο θέσεων ραντάρ, είχε σχεδιασθεί, να προσβληθούν την ίδια ώρα για να επιτευχθεί ο συγχρονισμός, με βλήματα Hellfire και από απόσταση 5 έως 6 χιλιομέτρων, ενώ οι δευτερεύοντες με ρουκέτες 30 χιλιοστών από απόσταση 4 χιλιομέτρων και τέλος είχε προβλεφθεί και η προσβολή των λοιπών στόχων ευκαιρίας, με το πυροβόλο των 30 χιλιοστών, από αποστάσεις 3000 έως 1500 μέτρων.

Το τελευταίο από τα άξια να σημειωθούν προβλήματα, που έπρεπε να λυθούν ήταν, η τεχνική πτήσεως προς και από τους στόχους.

Το πρόβλημα αυτό αφορούσε όχι μόνο τα APACHE, αλλά και τα ελικόπτερα MH-53 E Pave Low της 20ης Σμηναρχίας Ειδικών Αποστολών της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας, τα οποία θα συνόδευαν τα πρώτα μέχρι το Σημείο Διασποράς ( ΣΔ ) που είχε σχεδιασθεί να απέχει είκοσι χιλιόμετρα από τους δύο στόχους.

Οι δοκιμές που έγιναν με σκοπό να διαπιστωθεί η απόσταση μέχρι την οποία μπορούσαν να πλησιάσουν τους στόχους χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τους Ιρακινούς, έδειξαν ότι –  σε συνδυασμό και με τον όγκο των δύο ειδών των ελικοπτέρων – εάν η πτήση εκτελείτο με ταχύτητα αέρος 80 κόμβων, σε ύψος 75 ποδών πάνω από την επιφάνεια του εδάφους, τα APACHE, μπορούσαν να πλησιάσουν τους στόχους σε απόσταση βολής ( 4- 6 χιλ.) και να εκτοξεύσουν τα πυρά τους, χωρίς να γίνουν αντιληπτά από τα εχθρικά ραντάρ.

Το ιδιαίτερο όμως σημείο προσοχής, για την αποστολή, ήταν η ταυτόχρονη άφιξη  των δύο ομάδων των APACHE, στα αντίστοιχα ΣΔ.

Στο σημείο αυτό ο σχεδιασμός ήταν αυστηρός και το χρονικό περιθώριο καθυστερήσεως στους χρόνους πτήσεως, ήταν της τάξεως των 10 δευτερολέπτων μόνο. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε και πάλι ότι βοήθησαν πολύ τα ελικόπτερα της πολεμικής αεροπορίας, με τα συστήματα ναυτιλίας που διέθεταν.

Συνέχεια στο: ΔΙΕΞΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ.