Operation Eagle Claw – ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ.

Η αποτυχία της επιχείρησης διασώσεως των ομήρων, δημιούργησε μια μακρά περίοδο διαπραγματεύσεων. Οι όμηροι απελευθερώθηκαν στις 19 Ιανουαρίου 1981, μετά από 444 μέρες ομηρίας.

Για την αποτυχία της επιχείρησης να απελευθερωθούν οι όμηροι, ακούστηκαν πολλά. Ένας Βρετανός Ταξίαρχος,  με μεγάλη εμπειρία σε Μονάδες SAS δήλωσε ότι:

«ήταν η πιο δύσκολη στρατιωτική επιχείρηση προσπάθειας διασώσεως στην ιστορία»

Η τότε σοβιετική Ένωση προσποιήθηκε ότι ήταν αγανακτισμένη από μια τέτοια ενέργεια. Πολλές συμμαχικές κυβερνήσεις δήλωσαν συμπόνια για τις απώλειες και την αποτυχία. Ένας Ισραηλινός Αξιωματικός δήλωσε:

«Ο σχεδιασμός και η εκτέλεση της επιχειρήσεως είχαν πολλές αδυναμίες, για πιστέψει κανείς ότι θα μπορούσε η επιχείρηση να πετύχει..»

Η αποτυχία της επιχείρησης ήταν τόσο πλήρης που πολλοί στις ΗΠΑ, μάλλον έγερναν προς τη γνώμη του Ισραηλινού.

Εξάλλου πολλοί υποστηρίζουν ότι:

«Ο Πρόεδρος Jimmy Carter έστειλε τη Δύναμη Delta του Στρατού, να φέρει πίσω τους 53 Αμερικανούς πολίτες που κρατιόταν όμηροι στο Ιράν. Η πύρινη μπάλα στην Ιρανική έρημο, πήρε την προεδρεία του Carter, μαζί της…»

Το αμερικανικό ΓΕΕΘΑ, συγκρότησε εξαμελή επιτροπή που διερεύνησε την όλη επιχείρηση με σκοπό να αναλύσει το γιατί η αποστολή απέτυχε και να προτείνει διορθωτικές ενέργειες.

Τα μέλη της επιτροπής ήταν 3 εν ενεργεία Αξιωματικοί και 3 εν αποστρατεία, με σχετική εμπειρία στις ειδικές επιχειρήσεις αέρος, γης και θαλάσσιες.

Πρόεδρος της επιτροπής τοποθετήθηκε ο Ναύαρχος James L. Holloway ΙΙΙ. Μεταξύ των μελών της επιτροπής ήταν και ο Στρατηγός LeRoy Manor, που είχε ηγηθεί μιας παρόμοιας επιχείρησης απελευθέρωσης κρατουμένων στο Son Tay του Β. Βιετνάμ στις 21 Νοεμβρίου 1970.

Το σύνολο του πορίσματος της επιτροπής μπορούμε να το διαβάσουμε εδώ.

Τα κυριότερα συμπεράσματα αυτής του πορίσματος, θα δούμε παρακάτω:

• Ένα από τα θέματα που εξέτασε η επιτροπή, ήταν η επιλογή των πληρωμάτων των ελικοπτέρων.

Για το θέμα αυτό βρέθηκε ότι επελέγησαν χειριστές του ΠΝ και του Σώματος των Πεζοναυτών που είχαν πολύ μικρή εμπειρία στην ναυτιλία μακρών ιχνών πτήσεως και στον εναέριο ανεφοδιασμό από C-130, αν και υπήρχαν περισσότεροι από 100 χειριστές Ε/Π Η-53 της Π.Α που ήταν πιστοποιημένοι στα παραπάνω αντικείμενα.

• Ένα άλλο θέμα που εξετάσθηκε ήταν η έλλειψη ενός περιεκτικού προγράμματος αξιολόγησης της ετοιμότητας των Μονάδων αλλά και ενός προγράμματος δοκιμών των διαφόρων τύπων ειδικών αποστολών.

Για το θέμα αυτό βρέθηκε ότι από την αρχή των προετοιμασιών της επιχείρησης, η εκπαίδευση δεν γινόταν με αληθοφανή και ενοποιημένο τρόπο. Είχε κατατμηθεί και διεξαγόταν σε διάφορες τοποθεσίες εντός των ΗΠΑ. Οι λιγοστές δοκιμές του σχεδίου, κάλυπταν μόνο μέρος της όλης επιχείρησης.

• Ένα τρίτο θέμα που εξετάσθηκε ήταν ο ελάχιστος αριθμός των Ε/Π.

Η Επιτροπή Holloway βρήκε ότι έπρεπε να χρησιμοποιηθούν τουλάχιστον 10 ή ίσως και 12 Ε/Π, για να εξασφαλισθεί ο ελάχιστος απαιτούμενος αριθμός των 6 Ε/Π.

• Ένα άλλο θέμα που βρέθηκε ήταν η χρησιμοποίηση της μεθόδου του ‘’βατράχου’’ σε ότι αφορούσε τον ανεφοδιασμό των ελικοπτέρων.

Έκρινε ότι η επιλογή του επίγειου ανεφοδιασμού στην ΠΒ Desert One, θα έπρεπε να μην είχε επιλεγεί και αντί του επίγειου ανεφοδιασμού έπρεπε να υιοθετηθεί ο εναέριος. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα υπήρχε η ανάγκη οργάνωσης και λειτουργίας ΠΒ, και έτσι θα κερδιζόταν χρόνος, προσωπικό και προσπάθειες.

Πέραν του πορίσματος της Επιτροπής Holloway, υπήρξαν και άλλες εξεταστικές επιτροπές. Από την εξεταστική επιτροπή της Γερουσίας, θα δανεισθώ ένα ερώτημα του Προέδρου της Γερουσιαστή Sam Nunn και την απάντηση του Συνταγματάρχη Charlie Beckwith.

Ο Γερουσιαστής ρώτησε τον Συνταγματάρχη :

«τι είχε συμπεράνει από την όλη επιχείρηση και τι προτείνει να γίνει για να αποφευχθούν τέτοιες αποτυχίες στο μέλλον»

Ο Συνταγματάρχης Charlie Beckwith. Ιδρυτής της Μονάδας Delta. Μετά την αποτυχία της επιχείρησης Eagle Claw, παραιτήθηκε των τάξεων του Στρατού.

Να η απάντηση του Συνταγματάρχη:

« Ο Νόμος του Μέρφυ είναι παντού και εφαρμόζεται σε όλους. Αν είναι να πάει κάτι στραβό, θα πάει, είπε. Κύριε Γερουσιαστά, ξεκάθαρα και απλά ήμασταν πολύ άτυχοι. Σε ότι αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, να ξεκαθαρίσω ότι αν ήμουν προπονητής σε μια ομάδα κα ο τερματοφύλακας ήταν στη μία άκρη της χώρας, οι αμυντικοί στην άλλη, τα εξτρέμ, αλλού και οι επιθετικοί σε άλλη πόλη και έπρεπε να στείλω αεροπλάνο να τους μαζέψει όλους την ημέρα του αγώνα στη πόλη που θα δίναμε το ματς, δεν θα μπορούσα να είχα ελπίδες ότι θα κερδίζαμε. Η πρόταση τέλος πάντων είναι αυτή.Να μαζέψουμε κάτω από μία και ενιαία Διοίκηση όλα εκείνα τα στοιχεία και Μονάδες ειδικών επιχειρήσεων όλων των κλάδων των ενόπλων δυνάμεων, από τον τελευταίο στρατιώτη μέχρι τους χειριστές των αεροπορικών μέσων που θα διατίθενται για ειδικές αποστολές. Να συγκροτήσουμε αυτήν την Διοίκηση ως μόνιμη και ανεξάρτητη στρατιωτική Μονάδα, υπό τις άμεσες διαταγές του Διακλαδικού Επιτελείου (JCS) και να της δώσουμε, χρόνο, προσωπικό, χρήματα και μέσα, για να επιλέξει, εκπαιδεύσει και διατηρεί σε πλήρη ετοιμότητα τα τμήματά της.»

Το καλό της τραγικής αυτής επιχείρησης είναι ότι η αποτυχία της συνέβαλε θετικά στην αμερικανική στρατιωτική κοινότητα. Τα παθήματα της αποστολής ανέδειξαν τις σοβαρές ελλείψεις στην δυνατότητες των Ειδικών Δυνάμεων των αμερικανικών Ε.Δ.  Η αποτυχία της, πίεσε την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας να πάρει μέτρα για να καλυφθούν οι αδυναμίες και τα κενά. Η αναθεώρηση πολλών πραγμάτων θα έπρεπε να είναι και πλήρης και επαναστατική. Ιδιαιτέρως εκείνο που θεσπίσθηκε ήταν ότι η ΥΠΑΡΞΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ είναι ο μέγιστος παράγοντας που θα συνέβαλε στην αλλαγή της διανοητικής στενότητας που επικρατούσε μέχρι τότε.

Αυτός ο παράγων μοιραία θα οδηγούσε στην ανάπτυξη της Διακλαδικότητας.

Έτσι μετά την ‘’πανωλεθρία στην έρημο’’ έγιναν οι παρακάτω αναδιοργανώσεις:

 

• Συγκροτήθηκε το 160 Σύνταγμα Ειδικών Αποστολών Αεροπορίας Στρατού προς άμεσο υποστήριξη της Δυνάμεως Delta και άλλων Μονάδων Ειδικών αποστολών.

• Συγκροτήθηκε η Διακλαδική Διοίκηση Ειδικών επιχειρήσεων (JSOC), με βάση τις προτάσεις του Συνταγματάρχης Charlie Beckwith.

Συνηθίζεται να λέγεται ότι ‘’η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, αλλά η ήττα είναι ορφανή’’, αλλά η αποτυχία στην επιχείρηση αυτή φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα ενός ατυχούς συνδυασμού πολλών αιτίων, συμπεριλαμβανομένων των οργανωτικών δυσλειτουργιών, των τακτικών ελλείψεων και τόσων άλλων.. Η αποστολή πραγματικά ήταν μια θαρραλέα προσπάθεια, αλλά η αποτυχία της είχε τρομερές πολιτικές επιπτώσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτά συνέβησαν πέντε μόλις χρόνια μετά το τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ. Ακούμπησε ακόμη και τον ίδιο τον Πρόεδρο Κάρτες ο οποίος λίγο καιρό μετά έχασε τις εκλογές από τον Ronald Reagan.

Είναι δύσκολο να ισχυρισθεί κανείς ότι η αποστολή θα πετύχαινε εάν τελικά έφθαναν και τα έξη Ε/Π  πτήσιμα στη ΠΒ Desert One. Ακόμη και στην περίπτωση αυτή τα υπόλοιπα μέρη της επιχείρησης ήταν τόσο περίπλοκα που οτιδήποτε θα μπορούσε να πάει στραβά ανά πάσα στιγμή.

Πράγματι ήταν μια λυπηρή στιγμή για τη στρατιωτική και πολιτική ιστορία των ΗΠΑ. Πέρα όμως από αυτό, τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα αν θέλουμε να είμαστε έτοιμοι για την επόμενη κρίση-απαίτηση υλοποίησης των υφιστάμενων σχεδίων, εάν και όποτε χρειασθεί.

Ίσως το νόημα της τελευταίας παραγράφου, να είναι και η εξήγηση του γιατί γράφτηκαν αυτές οι σελίδες………

Συνέχεια στο :  ΕΠΙΛΟΓΟΣ