ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΤΣΑΛΟΣ

Συνέχεια από τη σελίδα : ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ

  

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΓΡΑΦΩ ‘’ΣΦΥΡΙΖΟΥΝ’’ ΑΚΟΜΗ ΜΕΣΑ ΣΤ’ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ…

Με τη φράση αυτή ξεκίνησε την αφήγησή του για τις πρώτες μέρες της επιστράτευσης του 1974 ο φίλος του ιστολογίου και συνάδελφος της Αεροπορίας Στρατού Στέφανος Ατσαλός.

Ο Στέφανος που σήμερα ζει στην Ν. Υόρκη των ΗΠΑ, είναι ένας από τους 18 ΔΕΑ που κλήθηκαν, το καλοκαίρι του 1974 για να φοιτήσουν στην 29η Εκπαιδευτική σειρά Αεροσκαφών Σταθερών Πτερύγων, στη ΣΑΣ και ένας από τους 5 ΔΕΑ τελικά που απεφοίτησαν από αυτήν στις 26-4-1975.

(σημ Army Aviator :  Μέσα σε αυτούς του 5 ήταν και ο συγχωρεμένος ο Βασίλης Χαμιτζίδης που στις 17-6-2002, απόστρατος πλέον, φονεύθηκε στο αεροπορικό ατύχημα του  Ε/Π Agusta A-109 του ΕΚΑΒ, στην Ν. Ανάφη). 

Η εκπαιδευτική του σειρά (η 29η) περιλάμβανε εφέδρους από 2 σειρές την 73 Γ και την 73 Δ. Ο Στέφανος μαζί με άλλους 7 ήταν της 73 Δ και ανήκαν στην οργανική δύναμη της ΣΑΣ, ενώ οι υπόλοιποι 11 που ανήκαν στην 73 Γ ήταν με απόσπαση στη ΣΑΣ και με το που κηρύχθηκε η επιστράτευση, πήραν φύλλο πορεία γα τις Μονάδες που ανήκαν.

Αποστρατεύθηκε το 1980 και όπως αναρωτιέται ακόμη και σήμερα… «αλήθεια γιατί»;

Από τότε εργάστηκε στην πολιτική αεροπορία σε εταιρίες αεροψεκασμών μέχρι που τελείωσε την πτητική του καριέρα το 1993.

Η περίπτωση του Στέφανου, όπως μας την διηγείται, παρουσιάζει ενδιαφέρον γιατί η σειρά του ήταν αυτή που – μαζί και με άλλους που υπηρετούσαν στην ΣΑΣ εκείνη την εποχή – τους έπιασε η επιστράτευση της 20-7-1974.

« μόλις βάλαμε 6-7 ώρες πτήσης ο καθένας, μεσολάβησε η επιστράτευση. ‘Όλα σταμάτησαν.. ….Εκείνη την ημέρα (σημ. Army Aviator: το Σάββατο 20-7-1974), ορκιζόταν στη Σχολή η σειρά του Φωτιάδη (σημ. Army Aviator: Φονεύθηκε στο αεροπορικό ατύχημα του Ε/Π Augusta A-109 toy EKAB τη νύκτα 10 προς 11 Φεβρουαρίου 2003 λίγο πριν τη τελική προσέγγιση στο Α/Δ της Ν. Ικαρίας). Γινόταν η τελετή της απονομής των διακριτικών πτερύγων στη σειρά αυτή, ήταν παρόντες όλοι οι Αξιωματικοί, οι εκπαιδευτές και οι εκπαιδευόμενοι, εκτός από τον Υποδιοικητή της Σχολής τον Γιάννη τον Μπαμπασάκη που ήταν στα τηλέφωνα με το Αρχηγείο (σημ. Army Aviator: Αρχηγείο Στρατού, το σημερινό ΓΕΣ). Στη διάρκεια της τελετής, ζήτησαν τον Διοικητή της Σχολής δύο φορές, τη δεύτερη φορά μόλις γύρισε από το τηλεφώνημα, τον ακούμε να λέει στον Ιερέα, ΄΄πάτερ να συντομεύουμε΄΄… Τότε καταλάβαμε ότι τα πράγματα είναι σοβαρά, το έβλεπες άλλωστε στο πρόσωπό του. Έγινε εν συντομία η τελετή, πήραν τα φύλλα πορείας και έφυγαν για τις μονάδες τους. Μαζί όμως μ’ αυτούς έφυγαν και όλοι οι αξιωματικοί που βρισκόταν στη Σχολή με απόσπαση. Άδειασε η Σχολή, έμειναν όσοι από το μόνιμο προσωπικό είχαν οργανική θέση και βέβαια οι 8 της σειράς μου…….Τότε ακούσαμε ότι πρέπει να εκκενωθεί το στρατιωτικό τμήμα του Α/Δ Αγρινίου και έτσι όλα τα αεροπορικά μέσα αυτοί οι λίγοι Αξιωματικοί-χειριστές που είχαν μείνει, τα μεταστάθμευσαν δίπλα στο πολιτικό τμήμα του Α/Δ που τότε λειτουργούσε κανονικά με πτήσεις της Ολυμπιακής, με τα YS-11. Βάλαμε τα αεροπορικά μέσα δεξιά και αριστερά του διαδρόμου μέσα στα χόρτα με την σειρά, Στήθηκαν κάποιες σκηνές για τους Αξιωματικούς και στρατιώτες και έτσι ο χώρος αυτός έγινε το καινούριο μας σπίτι….

Κάποιο βράδυ ο ελεγκτής του Α/Δ που ήταν επίστρατος (παλιός ασυρματιστής του εμπορικού ναυτικού) μας λέει : Ρε λεβέντες έχετε κάτι ασυρμάτους GRR-5 (σημ. Army Aviator: είναι δέκτες για την υλοποίηση του σχεδίου έγκαιρης προειδοποίησης) να συντονιστούμε με το BBC να δούμε τι γίνεται…;…..έτσι σε λίγο ακούγαμε BBC….

Εδώ να πω και για αποστολή που έγινε με το AEROCOMMANDER….

Κάποια μέρα σούρουπο, Αύγουστος πρέπει να ήταν, χτυπάει το τηλέφωνο του Πύργου, Μπροστά του ήταν παρκαρισμένο το αεροφωτογραφικό, στη θέση εκεί που παρκάριζε και η Ολυμπιακή. Ζήτησαν τον υπαξιωματικό μηχανοσυνθέτη του αεροσκάφους που ήταν σε επιφυλακή συνέχεια. Σε λίγο ήρθε και το πλήρωμα ο Γουδίρας κυβερνήτης και ο Καρακώστας συγκυβερνήτης, οι μόνοι διαθέσιμοι στον τύπο. Απογειώθηκαν εμείς δεν ξέραμε που πάνε, σιγή ασυρμάτου τότε και ραδιοναυτιλιακών συστημάτων, αλλά τους βλέπουμε να ξαναπροσγειώνονται στο διάδρομο της πολεμικής, χωρίς φώτα διαδρόμου, μόνο με το φως του φεγγαριού, κάτι κάνουν στο διάδρομο και απογειώνονται, για Αλεξανδρούπολη όπως μάθαμε αργότερα, να φέρουν τον Αντιστράτηγο Ιωάννη Ντάβο στην Αθήνα. Δύσκολη αποστολή, χωρίς ραδιοβοηθήματα, νύκτα και από Αγρίνιο-Αλεξανδρούπολη-Αθήνα, δεν είναι πτήση τοπικής…., αλλά ο Γουδίρας ήταν από αυτούς που είχαν περάσει εκπαίδευση IFR στην Αμερική και θεωρείτε πολύ καλό χέρι.…την άλλη μέρα έγινε στη Αθήνα η συνάντηση με το Αβέρωφ κι άλλους πολιτικούς παρουσία και του Στρατηγού Γκιζίκη και αποφασίστηκε η επιστροφή του Κ. Καραμανλή στην Ελλάδα…

Τον Οκτώβριο του 1974, όταν η κατάσταση ηρέμησε με υπεράνθρωπες προσπάθειες του Διοικητή της ΣΑΣ τότε, του κ. Σ.Σ, μεταστάθμευσε η Σχολή στο Στεφανοβίκειο. Χαώδης η κατάσταση εκεί, το μόνο πράγμα που είχε παραδοθεί για χρήση ήταν ο διάδρομος προσγείωσης, τα κτίρια είχαν ελλείψεις και πολύ – πολύ λάσπη. Για να πας από το ένα κτίριο στο άλλο …ψήλωνες 3-4 πόντους από τη λάσπη που κολλούσε στα άρβυλα….

Και έτσι άρχισε πάλι η εκπαίδευση αλλά δυστυχώς για εμάς, δεν μας χαρίστηκαν οι 6-7 ώρες που είχαμε πετάξει στο Αγρίνιο, και είχαμε αποχή από τις πτήσεις για περίπου 3-4 μήνες. Έπρεπε να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε. Αποτέλεσμα; Από τους 18 να βγούμε μόνο 5, η μικρότερη σειρά στην ιστορία της ΣΑΣ…..

Μετά την αποφοίτησή μου από την ΣΑΣ, αν θυμάμαι καλά γύρω στο τέλος Μαρτίου του 1975, μετατέθηκα στην Κομοτηνή, στην τότε 21η Διμοιρία Αεροπορίας Στρατού που ανήκε και υποστήριζε την ΧΧΙ Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία. Ένα χρόνο αργότερα πήρα μετάθεση για τον 11ο ΛΑΣ, στο Αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα στην Καβάλα. Τότε η Αεροπορία Στρατού, είχε σε κάθε μία Μεραρχία Πεζικού από έναν ΛΑΣ που έπαιρνε, κατά βάση τον αριθμό της Μεραρχίας που υποστήριζε. Έτσι εμείς, στον 11ο ΛΑΣ, υποστηρίζαμε την ΧΙ Μ.Π, ο 10ος ΛΑΣ, υποστήριζε τη Χ Μ.Π στις Σέρρες κ.λπ. Βέβαια μετά από λίγο καιρό, ο 11ος ΛΑΣ, μετονομάστηκε, μέσα στα πλαίσια αναδιοργάνωσης των Μονάδων της ΑΣ, σε 3η Διμοιρία του 23 ΛΑΣ, που είχε έδρα το Α/Δ του Σέδες. Την ίδια εποχή θυμάμαι είχε φύγει ο 20ος ΛΑΣ, που υποστήριζε την ΧΧ Τεθωρακισμένη Μεραρχία, από το Σέδες και μεταστάθμευσε στο Α/Δ Αλεξανδρούπολης. Στρατηγός όταν πήγα στον 11ο ΛΑΣ, ήταν ο Στρατηγός Κατσαδήμας ο οποίος πετούσε πολύ, αλλά όπως είχαμε ακούσει από τους συναδέλφους του 23 ΛΑΣ, ο Στρατηγός Ντάβος (σημ. Army Aviator: ο τότε Διοικητής του Γ’ΣΣ), ήταν ο πιο τολμηρός. Ποτέ δεν ματαίωσε αποστολή λόγω καιρού. Το Cessna να πηδάει σαν κατσίκι από τις αναταράξεις και ο Ντάβος τσιμουδιά…

Σε ότι αφορά τα πρόχειρα πεδία προσγειώσεως ή ‘’χωράφια’’ όπως τα λέγαμε είχαμε στον 11ο ΛΑΣ, πολλά που συνήθως τα συντηρούσαν τα πλησιέστερα σε αυτά Τάγματα Πεζικού. Είχαμε τους Σιταγρούς, του Νευροκοπίου και ένα μικρό δίπλα στα στρατόπεδα της Δράμας κοντά στο χωριό Καλίφυτος (σημ. Army Aviator: αναφέρεται στον πρόχειρο διάδρομο μπροστά από την τότε αμερικανική βάση). Μια φορά θυμάμαι στρατοπεδεύσαμε στο πρόχειρο διάδρομο των Σιταγρών για μια βδομάδα, με Διοικητή της Διμοιρίας τον Γιώργο τον Κυριακάκη. Περάσαμε ωραία, ωραίες εποχές. Το φαγητό των στρατιωτών, θυμάμαι, το έφερνε ο Σπύρος ο Χατζησπύρου με το ελικόπτερο από το αεροδρόμιο Αμυγδαλεώνα.Τι πολυτέλεια Θεέ μου, 6 φαντάροι όλοι κι’ όλοι και 6 Αξιωματικοί. Σημεία ανεφοδιασμού δεν είχαμε τότε γιατί τα αεροπλάνα είχαν αρκετό καύσιμο για την βδομάδα που μείναμε. Το βυτιοφόρο δεν χρειάσθηκε να το κινήσουμε, αλλά ανεφοδιάζαμε όλα τα Ε/Π του Τάγματος (σημ. Army Aviator: εννοεί του 1ου ΤΕΑΣ) που περνούσαν από την Καβάλα για τον Έβρο για διάφορες αποστολές. »

ΥΓ 

Ευχαριστώ, από βάθους καρδιάς τον Στέφανο για τη θέλησή του να μοιρασθεί μαζί μας τις αναμνήσεις του από το πέρασμά του από την Αεροπορία Στρατού. Μας βρήκε τυχαία, σερφάροντας στον παγκόσμιο ιστό και θέλησε μόλις του κάναμε την πρόταση να θυμηθεί και να μας αφήσει το παραπάνω κείμενο που δημοσιεύεται με τη δική του έγκριση.Δεν το κρύβω ότι η ‘’συνάντηση’’ μαζί του, από το πρώτο σχόλιο που άφησε αλλά και μετά η επικοινωνία μας μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων, μας έφερε πιο κοντά και μπορώ να πω μας έβαλε στον μικρόκοσμο των ΛΑΣ που πολλοί από μας δεν γνωρίσαμε.

Σε ευχαριστώ και πάλι Στέφανε

Army Aviator

Συνέχεια στη σελίδα: ΠΩΣ ΠΕΤΟΥΣΑΜΕ