Ταξίαρχος ε.α (ΠΒ) Μπαμπασάκης Ιωάννης (σελ. 2η)

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

τότε οι »καρπαζιές» για όσους πετούσαν σόλο, ήταν δυνατές, όχι πως ήταν κάτι που όλοι δεχόταν αβίαστα, αλλά το έθιμο βλέπετε…..

Η σχέση εκπαιδευτού- εκπαιδευόμενου, στη Σχολή Αεροπορίας Στρατού, όπως πιστεύω και σε όλες τις παραγωγικές αεροπορικές σχολέ, είναι ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ και το εννοώ.

Ο εκπαιδευτής, είχε στα χέρια του, έναν ανθρώπινο οργανισμό – τον εκαπιδευόμενο – με όλα τα θετικά και τα αρνητικά που έχουμε όλοι μας ως ανθρώπινα όντα, με τα μειονεκτήματα, πλεονεκτήματα, δυνατότητες και περιορισμούς που μας προίκισε η φύση.

Από την άλλη μεριά, ο Εκπαιδευόμενος, μέσα στην κοινωνία των συναδέλφων του συνεκπαιδευομένων, είχε να αντιμετωπίση τη δυσκολία της προσαρμογής σε κάτι που δεν ήταν φτιαγμένος από την αρχή από τη φύση να κάνει (να πετά δηλαδή) αλλά είχε και τη φυσιολογική στάση, να προσπαθεί να συγκριθεί με τους άλλους…

Πως αυτοί προχωρούν στις διαδικασίες της πτήσης; αν βρίσκονται σε καλλίτερη στάθμη μάθησης από αυτόν, δηλαδή αν »έπιασαν» την προσγείωση (για τα αεροσκάφη σταθερών πτερύγων) ή την αιώρηση (για τα ελικόπτερα), αν θα προφθάσουν να είναι ασφαλείς στις, προβλεπόμενες από τον Οργανισμό της ΣΑΣ, ώρες που έπρεπε να ΜΠΟΡΟΥΝ να πετάξουν μόνοι τους (σόλο δηλαδή), τι θα γινόταν αν δεν μπορούσαν να πετάξουν σόλο κ.λπ

Όλη αυτή η ψυχοφθόρα διαδικασία έβαζε τον εκπαιδευόμενο σε σχεδόν »μητρική» σχέση με τον εκπαιδευτή του. Αυτόν έβλεπε, αυτόν άκουγε, στην ουσία από αυτόν »κρεμιόταν» για την πρόοδό του…

Δεν έλειπαν και δεν λείπουν ακόμη και σήμερα, περιπτώσεις πίκρας, όταν κάποιος κοβόταν (δεν πετούσε σόλο, δηλαδή) που έκαναν αυτές τις σχέσεις, σχέσεις απαρέσκειας και προσπάθειας από πλευτάς του εκπαιδευομένου να ρίξει όλα τα βάρη, τα λάθη και την μη πρόοδό του, στον εκπαιδευτή του και εκεί το πράγμα στράβωνε….

Κοινά πάντως είναι αποδεκτό ότι η δουλειά του εκπαιδευτού, για να πάρουμε και τη δική του πλευρά θεώρησης των πραγμάτων, είναι μια δουλειά πολύ σοβαρή, το ίδιο ψυχοφθόρα γιατί και πρέπει να μεταδώσει όσα ξέρει και πρέπει στον εκπαιδευόμενο, αλλά και διότι ΑΥΤΟΣ είναι ο ΜΟΝΟΣ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ να παραδώσει τον εκαπιδευόμενο στον εξεταστή για να πετάξει σόλο.

Σοβαρή και βαρειά απόφαση να δώσεις κάποιον εκπαιδευόμενο για εξέταση για πρώτη πτήση μόνος….

Μόνον όσοι το έχουν κάνει μπορούν μα καταλάβουν τις σκέψεις αυτές….

Μήπως μπορεί κανένας να βοηθήσει για να αναγνωρίσουμε τους εικονιζόμενους;

ΥΓ

Τα σχόλια δικά μου.

Οι φωτό της οικογενείας του Ταξίαρχου ε.α (ΠΒ) Ιωάννη Μπαμπάσακη

Το »κουπί» της απόκτησης, του σκαναρίσματος του αγαπητού Δημήτρη Σαμπάνη, τον οποίο και ευχαριστώ.