ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΩΝ Ε/Π ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ Prime Chance (ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1987- ΙΟΥΝΙΟΣ 1989)

Η ιστορία του Task Force 118

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Στο σημερινό μας σημείωμα, θα δούμε μια ιδιαίτερη χρησιμοποίηση των εξοπλισμένων Ε/Π, της Αμερικάνικης Αεροπορίας Στρατού.

Πιστεύουμε ότι είναι καλό να είμαστε ενήμεροι για όλους τους τρόπους, που οι μεγάλοι στρατοί, έχοντας και τις οικονομικές δυνατότητες, εφάρμοσαν για να αντιμετωπίσουν μια συγκεκριμένου είδους απειλή.

Η Επιχείρηση  Prime Chance (από τον Αυγ 1987 μέχρι τον Ιουν 1989), ήταν μια επιχείρηση που είχε αναληφθεί από την Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ  (United States Special Operations Command), με σκοπό να προστατευθούν τα πετρελαιοφόρα πλοία υπό αμερικανική σημαία που διέπλεαν τον Περσικό Κόλπο, από τις επιθέσεις του Ιράν κατά τη διάρκεια του Πολέμου Ιράν-Ιράκ.

Η επιχείρηση αυτή ας σημειωθεί, έλαβε χώρα ταυτόχρονα με την Επιχείρηση Earnest Will (από Ιούλ 1987 μέχρι Δεκ 1988), κατά την οποία πολεμικά πλοία του Ναυτικού των ΗΠΑ, συνόδευαν τα πετρελαιοφόρα πλοία υπό αμερικανική σημαία που διέπλεαν τον Περσικό Κόλπο. Την αφορμή για την έναρξη της επιχείρησης έδωσε η πρόσκρουση σε νάρκη του πετρελαιοφόρου του Κουβέιτ με αμερικανική σημαία, Bridgeton.

Την Επιχείρηση  Prime Chance, διεξήγαγαν από κοινού και με συνδυασμένες ενέργειες, τμήματα των SEALs, των Special Boat Teams (SBT-22), και πληρώματα  Ε/Π από το 160th Special Operations Aviation Regiment (Airborne) («Night Stalkers»).

Ας δούμε τώρα το κομμάτι που μας ενδιαφέρει, αυτό της συμμετοχής στην επιχείρηση, των εξοπλισμένων Ε/Π.

Task Force 118

Μέσα από το προσωπικό και τα αεροπορικά μέσα του  160th Special Operations Aviation Regiment (Airborne) («Night Stalkers»), συγκροτήθηκε στις 24 Νοε 1987, ένα αεροπορικό απόσπασμα από στοιχεία της 160 (Detachment 160 Aviation Group – DET 160 AVGP), η Task Force 118.

Η οργάνωσή της και η εκπαίδευση ήταν τέτοια που θα καθιστούσε τα πληρώματα και το υλικό κατάλληλο για αποστολές νυκτερινών αναγνωρίσεων, νυκτερινών επιτηρήσεων και νυκτερινών εναέριων επιθέσεων, πάνω από θαλάσσιες επιφάνειες.

Εξοπλισμένα Ε/Π AH-6 J  του 160th Special Operations Aviation Regiment (SOAR). Οπλισμός πολυβόλο M134 και 2 εκτοξευτήρες 7 ρουκετών στη φάση απονηώσεως από αεροπλανοφόρο.

Ε/Π AH-58D

Έτσι το προσωπικό επιλέχθηκε με βάση ειδικά κριτήρια αλλά και την εμπειρία σε πτήσεις με ΔΝΟ, που εξασφάλιζαν την επιτυχία των αποστολών. Το αεροπορικό μέσο μέχρι τις αρχές του 1988 ήταν το εξοπλισμένο Ε/Π AR/MH-6 τα οποία αντικαταστάθηκαν από Ε/Π AH-58D μετά την ολοκλήρωση των απαιτούμενων τροποποιήσεων.

Η επιλογή του  160th Special Operations Aviation Regiment (Airborne), μέσα από το οποίο θα συγκροτούνταν η 118 Task Force, έγινε γιατί δεν υπήρχαν για τέτοιου είδους αποστολές, κατάλληλα πληρώματα και Ε/Π, ούτε στο ΠΝ, αλλά ούτε στους ΠΖΝ.

Εδώ αξίζει να διευκρινίσουμε ότι τα Αποσπάσματα αυτά της 118 Task Force, είχε προβλεφθεί να ενεργούν αρχικά από φρεγάτες του αμερικανικού Π.Ν και αργότερα λόγω των δυσκολιών που διαπιστώθηκαν σε αυτές λόγω χώρου, από δύο Πλωτές Ναυτικές Βάσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην περιοχή. Οι πλωτές αυτές βάσεις ήταν στην ουσία πλωτοί σταθμοί πάνω στους οποίους κατασκευαζόταν τμήματα για πλωτές εξέδρες εξόρυξης πετρελαίου, που ενοικιάστηκαν από μία ιδιωτική εταιρία.

Η μία ήταν η Πλωτή Ναυτική Βάση με την ονομασία Wimbrown VII. Μία φορτηγίδα, 250 μέτρα μήκους και 80 μέτρα πλάτους και  με βύθισμα 13 πόδια. Επίσης είχε και ένα υπερυψωμένο ελικοδρόμιο διαστάσεων 50 ποδών επί 50 ποδών.

Και η άλλη με την ονομασία Hercules. Mια φορτηγίδα με πύργο γεώτρησης που χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή εξεδρών πετρελαίου, 400 μέτρα μήκους και 150 μέτρα πλάτους και με βύθισμα 15 ποδών. Η φορτηγίδα αυτή είχε και ένα υπερυψωμένο ελικοδρόμιο διαστάσεων 65 ποδών επί 75 ποδών. Γενικά ήταν πιο »ευρύχωρη» από την άλλη.

Η θέση των δύο Πλωτών Ναυτικών Βάσεων ήταν στον Βόρειο Περσικό Κόλπο, κοντά στο νησί Farsi, το οποίο χρησιμοποιούνταν από τους Ιρανούς, ως βάση για τα μικρά ταχύπλοα σκάφη τους που επιτίθεντο στα διερχόμενα πετρελαιοφόρα πλοία.

Οι  Πλωτές Ναυτικές Βάσεις, ήταν επανδρωμένες από προσωπικό των Πεζοναυτών και του Π.Ν, με Διοικητή Αξιωματικό του Π.Ν. Οι επιχειρήσεις των εξοπλισμένων  Ε/Π (AR/MH-6 και ΑΗ-58 D), υποστηριζόταν από όλα τα μέσα υποστήριξης που διέθεταν αυτές οι Βάσεις.

Κάθε μία Πλωτή Ναυτική Βάση (στην πλήρη της επιχειρησιακή σύνθεση) διέθετε 10 μικρά σκάφη, τρία Ε/Π, δύο εξοπλισμένα και ένα Ε/Π MH-60 Blackhawk για αποστολές έρευνας και διάσωσης, αποθέματα καυσίμων και πυρομαχικών, και τα απαραίτητα υλικά και εξοπλισμό για την υποστήριξη των επιχειρήσεων. Το σύνολο του  προσωπικού που στρατωνίζονταν σε αυτή έφθανε τους 150 άνδρες.

Οι πλατφόρμες προσγείωσης ή καλύτερα προσνήωσης των δύο Βάσεων είχαν διαφορετικές διαστάσεις, αλλά η τεχνική προσέγγισης και προσγείωσης ήταν η ίδια.

Το πρώτο πλήρως εκπαιδευμένο αεροπορικό απόσπασμα της 118 Task Force, αναπτύχθηκε στον Περσικό Κόλπο στις 18 Φεβ 1988. Συγκροτούνταν από ένα Ε/Π  MH-6 και  δύο Ε/Π AH-6  και το ανάλογο προσωπικό. Η αποστολή του ήταν :

Να εγκατασταθεί στην Πλωτή Ναυτική Βάση (Mobile Sea Base – MSB) στο Βόρειο Περσικό Κόλπο και να εκτελεί επιτήρηση για περιπλέοντα εχθρικά ταχύπλοα σκάφη.

Task Force 118, 4/17 Cav & 4/2 ACR (Operation Prime Chance) επί του USS Jack Williams (FFG 24)

Στους επόμενους τρεις μήνες αναπτύχθηκαν ακόμη τρία αεροπορικά αποσπάσματα, το ένα από αυτά αναπτύχθηκε στην δεύτερη Πλωτή Ναυτική Βάση, ενώ τα άλλα δύο αναπτύχθηκαν πάνω σε  δύο Φρεγάτες κατευθυνόμενων βλημάτων (Guided Missile Frigate – FFG).

ΕΠΙΛΟΓΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΝ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΩΝ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Η όλη επιχείρηση ήταν πολύ ευαίσθητη, γιατί η κυβέρνηση των ΗΠΑ, δεν ήθελε να φανεί ότι δικά της στρατεύματα, θα ενεργούσαν κατά Ιρανικών στόχων, έτσι όλες οι διαδικασίες είχαν χαρακτηρισθεί ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΡΡΗΤΕΣ. Η αρχική επιλογή του προσωπικού που θα επάνδρωνε την Task Force 118, έγινε από το Κέντρο Αεροπορίας Στρατού, καθώς επίσης και ο γενικός σχεδιασμός της επιχείρησης. Η επιλογή του βασικού προσωπικού βασίσθηκε στην χειριστική εμπειρία, στην εμπειρία πτήσης με ΔΝΟ και σε άλλες ειδικές παραμέτρους. Η εκπαίδευση άρχισε τον Οκτ 1987 στο Fort Rucker και το προσωπικό κατανεμήθηκε σε ομάδες ανάλογα με την εμπειρία του και τον χρόνο παρουσιάσεως.

Το αρχικό στάδιο εκπαίδευσης περιελάμβανε αντικείμενα πάνω στην αποστολή και τις συσκευές του Ε/Π OH-58D. Όλοι οι εκπαιδευτές ήταν έμπειροι χειριστές-εξεταστές, και εξειδικευμένο προσωπικό για πτήσεις με ΔΝΟ πάνω από θάλασσα.

Οι δύο πρώτοι μήνες της εκπαίδευσης εστιάσθηκαν πάνω σε δύο αντικείμενα, την επαύξηση της εμπειρίας σε πτήση με ΔΝΟ και στην επιβίωση πάνω από θαλάσσιες επιφάνειες.

Σε ότι αφορά στις πτήσεις ΔΝΟ, επιδιώχθηκε η απόκτηση εμπειρίας νυκτερινής πτήσης σε σχηματισμό δύο Ε/Π πάνω από ξηρά, με πολύ περιορισμένες επικοινωνίες μεταξύ των Ε/Π του σχηματισμού.

Σε ότι αφορά στην επιβίωση πάνω από θαλάσσιες επιφάνειες, όλα τα πληρώματα εκπαιδεύτηκαν στο Helicopter Dunker and Helicopter Emergency Egress Device, αλλά και σε διαδικασίες επιβίωσης στη θάλασσα και έρευνας και διάσωσης από τη θάλασσα.

Ένα άλλο αντικείμενο εκπαίδευσης ήταν οι προσνηώσεις. Η εκπαίδευση (Deck Landing Qualified – DLQ) έγινε κυρίως στο εικονιζόμενο Helicopter Landing Trainer (HLT 514), αλλά και σε άλλα πλοία του Π.Ν. Όλα τα πληρώματα απέκτησαν την ικανότητα προσνήωσης ημέρα και νύκτα και με ΔΝΟ, σε deck ενός Ε/Π.

Η εκπαίδευση – κατά το διάστημα αυτό – στα οπλικά συστήματα του Ε/Π υπήρξε τμηματική, λόγω του ότι – εκείνη την εποχή – δεν είχε παραδοθεί στην Μονάδα το εξοπλισμένο Ε/Π AH-58 D (AHIP). Τον Δεκ 1987 όμως με την έναρξη των παραδόσεων των εξοπλισμένων μοντέλων του Ε/Π, άρχισε εντατική εκπαίδευση θεωρητική και πρακτική, σε όλο το προσωπικό (χειριστές και υπόλογοι) που ολοκληρώθηκε με βολές πραγματικών πυρομαχικών μόνο νύκτα και με ΔΝΟ.

ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ Ε/Π ΑΗ-58 D ΤΗΣ TASK FORCE 118

Τα Ε/Π ΑΗ-58 D με τα οποία εξοπλίσθηκε η TASK FORCE 118, είχαν επιπλέον της βασικής διαμόρφωσης του τύπου και τις παρακάτω συσκευές και οπλικά συστήματα:

1. Συσκευή ναυτιλίας Loran C.

2. Ραντάρ προειδοποίησης AN/APR 44.

3. AN/ALQ 144 IR Jamming.

4. Ανεμόσκαλα και ιμάντα SAR (caving ladder, extraction rope).

5. Συσκευή ναυτιλίας TACAN.

6. Συσκευή καταγραφής ακουστικών-οπτικών σημάτων (Audio/Visual Tape Recorder).

7. Λογισμικό ενσωμάτωσης εφαρμογών για πτήσεις πάνω από θάλασσα (Software integration for overwater applications).

8. Πολυβόλο των 50 χιλ. και εκτοξευτήρα ρουκετών 2,75.

ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Η σχεδίαση των αποστολών των αεροπορικών αποσπασμάτων, γινόταν από τον Αρχηγό του αεροπορικού αποσπάσματος, πάντα όμως σε συντονισμό με τα μέσα υποστήριξης που διέθετε η Πλωτή Ναυτική Βάση.

Στα briefings συμμετείχαν ο Διοικητής της Πλωτής Ναυτικής Βάσης, ο Επικεφαλής του Τμήματος Λέμβων Ειδικών αποστολών, ο γιατρός της Βάσης, ο επικεφαλής του τεχνικού προσωπικού και ο αξιωματικός του 2^ου γραφείου. Σε αυτά καλύπτονταν όλες οι παράμετροι της αποστολής της επερχόμενης νύκτας, με κάθε δυνατή λεπτομέρεια.

Το τεχνικό προσωπικό ήταν σε συνεχή ετοιμότητα καθ’ όλη τη διάρκεια της νύκτας. Η διάρκεια μιας επιχειρησιακής εξόδου, συνήθως, ήταν ένα φουλάρισμα. Οι πτήσεις ξεκινούσαν είτε πριν, είτε μετά τα μεσάνυκτα και γινόταν μέσα στην περιοχή ευθύνης της Πλωτής Ναυτικής Βάσης.

Τα Ε/Π ήταν πάντοτε φουλαρισμένα, αλλά ο ανεφοδιασμός τους με πυρομαχικά γινόταν λίγο πριν την έναρξη της αποστολής.

Κατά τη διάρκεια της ημέρας, τα έβαζαν μέσα στα υπόστεγα, ενώ κατά τη διάρκεια της νύκτας στο deck.

Η ετοιμότητα για απογείωση δεν ξεπερνούσε τα 5 λεπτά, όταν τα Ε/Π βρισκόταν στο deck και τα 10 όταν βρισκόταν μέσα στο υπόστεγο.

Τα Ε/Π επιχειρούσαν ανά δύο. Η απογείωσή τους όμως γινόταν ένα-ένα, λόγω των περιορισμών του deck που χωρούσε μόνο ένα Ε/Π με αναπεπταμένα τα 4 πτερύγια του.

Το Νο1 Ε/Π του σχηματισμού εκτελούσε αναγνώριση, επιτήρηση και παρείχε πυρά όταν ήταν αναγκαίο, ενώ το Νο 2, υποστήριζε-κάλυπτε τον Αρχηγό του.

Οι χρησιμοποιούμενοι σχηματισμοί πτήσεως συνήθως ήταν κλιμακηδόν αριστερά ή δεξιά, ο οριζόντιος διαχωρισμός των Ε/Π εξαρτιόταν από τις συνθήκες πτήσεως και την εχθρική απειλή, συνήθως όμως χρησιμοποιούνταν η απόσταση των 3-5 δίσκων στροφείου. Η ταχύτητα αέρος των επιχειρησιακών πτήσεων ήταν 100 mph και το ύψος πτήσεως όχι πάνω από τα 30 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Μεγάλη σημασία είχε η διατήρηση της συνοχής του σχηματισμού και η αυστηρή τήρηση των Κανόνων Εμπλοκής.

Σε ότι αφορά στην ναυτιλία, αυτή κυρίως γινόταν με radar vectoring, είτε από τις Πλωτές Ναυτικές Βάσεις, είτε από τις φρεγάτες . Τα Ε/Π είχαν την δυνατότητα ναυτιλίας από σημείο σε σημείο με τις συσκευές ναυτιλίας Loran C, αλλά αυτόν τον τρόπο τον χρησιμοποιούσαν τα Ε/Π που είχαν έδρα τις Πλωτές Ναυτικές Βάσεις λόγω του ότι στον Βόρειο Περσικό Κόλπο το σήμα που εξέπεμπε το σύστημα, ήταν πολύ καλό. Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τα Ε/Π που είχαν έδρα τις φρεγάτες λόγω κακού σήματος, τα οποία αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσουν το Tacan του πλοίου, που δεν ήταν μεγάλης ακρίβειας. Βέβαια τα Ε/Π ήταν εξοπλισμένα και με συσκευές Doppler, οι οποίες όμως ανάλογα και με την κατάσταση της επιφάνειας της θάλασσας, πέφτανε σε κατάσταση μνήμης και χρειαζόταν διαρκώς update.

ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΕΜΑΤΑ (ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ-ΥΛΙΚΟ-ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ)

Κατά τη διάρκεια της επιχειρήσεως αυτής, η καταπόνηση του προσωπικού ήταν πολύ μεγάλη, μια που η συνεχής επαγρύπνηση του ιπτάμενου και του τεχνικού προσωπικού, ήταν από τους βασικότερους παράγοντες δημιουργίας στρες. Η συνεχής δυνατότητα του εχθρού να προσβάλλει τα Ε/Π, όταν αυτά επιχειρούσαν, ήταν ένας άλλος παράγοντας δημιουργίας στρες.

Οι χώροι μέσα στις φρεγάτες αλλά και στις Πλωτές Ναυτικές Βάσεις ήταν πολύ περιορισμένοι και βέβαια όχι άνετοι.

Η υποχρέωση όταν τα Ε/Π δεν πετούσαν, να είναι μέσα στα υπόστεγα, για πολλούς λόγους αλλά και για να αφήνουν ελεύθερο το deck για προσνηώσεις άλλων Ε/Π, ήταν βασανιστική.

Η εφαρμοζόμενη τεχνική και  τακτική πτήσεως, αναπροσαρμόζονταν σχεδόν καθημερινά, ανάλογα με τα συμπεράσματα κάθε μίας από τις επιχειρησιακές πτήσεις. Βέβαια εδώ θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η σημασία που είχε δοθεί στην εκπαίδευση πριν την έναρξη της επιχειρήσεως, απέδιδε και με το παραπάνω. Μεταξύ των ανδρών των αεροπορικών αποσπασμάτων της Task Force 118, είχε αναπτυχθεί μία εποικοδομητική ατμόσφαιρα συζητήσεων και αυτοκριτικής, στα debriefings με αποκλειστικό γνώμονα την βελτιστοποίηση των διαδικασιών που ακολουθούνταν.

Από πλευράς απόδοσης του εξοπλισμένου Ε/Π AH-58D, αυτό είχε αποδειχθεί πολύ αξιόπιστο, για τέτοιου είδους αποστολές πάνω από θάλασσα.

Το ΥΕΘΑ των ΗΠΑ, είχε τροποποιήσει ειδικά για αυτήν την επιχείρηση δέκα πέντε Ε/Π ΟΗ-58 σε διαμόρφωση AH-58D.  Το μικρό μέγεθος των Ε/Π, η βαφή τους σε μαύρο χρώμα και ο πολύ χαμηλός θορύβου που άφηνε το τετραπτέρυγο στροφείο τους, το έκαναν ιδανικό κυνηγό μικρών σκαφών. Οι αισθητήρες των οπτικών του  Mast-mounted sight με FLIR και TV ημέρας ήταν ιδανικά συστήματα για παρατήρηση και σκόπευση ημέρα και νύκτα. Ο εξοπλισμός του με πυραύλους Helfire με δραστικό βεληνεκές τουλάχιστον 6 χιλιομέτρων, αλλά και το πολυβόλο των 50 χιλ, του έδιναν την δυνατότητα να βυθίσει τα μικρά ταχύπλοα σκάφη των Ιρανών.

Η αποτελεσματικότητα του προσωπικού και των μέσων φάνηκε από τις πρώτες μέρες, του 1987, όταν Ιρανικά ταχύπλοα, άνοιξαν πρώτα πυρ εναντίον ενός μη εξοπλισμένου  Ε/Π. Άμεσα απογειώθηκαν δύο εξοπλισμένα Ε/Π ΜΗ-6, τα οποία με πυρά βύθισαν ένα από τα ταχύπλοα, δύο κάηκαν ενώ ένα τέταρτο διέφυγε.

Μία όμως από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των αεροπορικών αποσπασμάτων της Task Force 118, ήταν η περίπτωση του Ιρανικού πλοίου   Iran Ajr.

Στις 21 Σεπ 1987, τα ραντάρ της αμερικάνικης Φρεγάτας USS Jarrett (FFG-33), έπιασαν το συγκεκριμένο πλοίο με πλήρη συσκότιση να εκτελεί στρώση θαλάσσιων ναρκών.

Αμέσως απογειώθηκαν τα δύο Ε/Π AR/MH-6  τα οποία με βολές πολυβόλων και ρουκετών ανάγκασαν το πλοίο να σταματήσει.

Το πλοίο Iran Ajr πλευρισμένο από αμερικανικό αποβατικό στις 22/9/1987.

Το πλήρωμα του πλοίου, παρόλα αυτά συνέχισε να ποντίζει νάρκες, τα Ε/Π συνέχισαν τις προσβολές, μέχρι που κάποιοι από το πλήρωμα εγκατέλειψαν το πλοίο.

DoD photo by PH3 Henry Cleveland.

Με το πρώτο φως άνδρες των SEAL και της  Special Boat Team, πλεύρισαν το πλοίο, συνέλαβαν τους επιζώντες και βρήκαν εννέα νάρκες καθώς και το ημερολόγιο του πλοίου στο οποίο αναφερόταν οι περιοχές και οι νάρκες που είχε ποντίσει.

Τα στοιχεία αυτά ήταν αρκετά για την καταγγελία στα διεθνή φόρα των ενεργειών του Ιράν κατά των διερχόμενων τον Περσικό Κόλπο πετρελαιοφόρων.

Στο παρακάτω βίντεο που είναι από δίκτυο NBC, για πρώτη φορά στις 5/8/1988, σε ρεπορτάζ του Earnest Will, γίνεται μνεία για την μυστική τότε Task Force 118

https://www.facebook.com/photo.php?v=392212334154311&set=vb.190308044351298&type=3&theater

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Η Task Force 118, είναι μια αεροπορική Μονάδα της Α.Σ Ειδικών αποστολών πετάει από το 1998 τα Ε/Π AH-58D Warrior.

Το 1990 η Μονάδα άλλαξε υπαγωγή και μετονομάσθηκε σε 4th Squadron, 17th Cavalry Regiment,  και ξανά το 1994 άλλαξε υπαγωγή και έγινε 4th Squadron, 2d Armored Cavalry Regiment.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

https://www.facebook.com/pages/Task-Force-118-417-Cav-42-ACR-Operation-Prime-Chance/190308044351298

http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,965751,00.html#ixzz2IWCmfsMc

http://en.wikipedia.org/wiki/United_States_Special_Operations_Command#cite_note-socomch-8

http://en.wikipedia.org/wiki/Iran_Ajr

http://www.maritimequest.com/warship_directory/us_navy_pages/frigates/pages/jarrett_ffg33_page_1.htm

http://www.thedailybeast.com/newsweek/1992/07/12/the-secret-war.html

http://www.mindspring.com/~cjenkins/TF118.htm

http://www.specialoperations.com/Operations/Prime_Chance/Operation_Profile.htm

http://www.warboats.org/frede.htm

http://www.fresh.co.il/vBulletin/showthread.php?t=151228

http://nightstalkers.americanspecialops.com/operations/prime-chance/