Ταξίαρχος ε.α (ΠΒ) Μπαμπασάκης Ιωάννης

Η ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ 

Πύργος ελέγχου εδώ το ARMY 314

Στην αρχή του  διαδρόμου 26‘

Έτοιμος για τροχοδρόμηση και απογείωση VFR, Για τοπική 

314 εδώ πύργος,

Άνεμος από 260 μοίρες 4 κόμβοι ελεύθερος για τροχοδρόμηση και απογείωση.  

Λόγια, διαδικασίες, κινήσεις, σκέψεις που όλοι σας έχετε επαναλάβει χιλιάδες φορές.

          Για μένα όμως είναι η πρώτη φορά.

Είναι το ξεκίνημα μιας πτήσης που τραβάει μπροστά γυρνώντας προς τα πίσω. Είναι η πτήση της ιστορίας μας, της ιστορίας της Αεροπορίας Στρατού. Αυτής της γνωστής άγνωστης ιστορίας που καθένας μας ξέρει και το δικό του κομμάτι, αυτό που έχει ζήσει. Μόνο όμως άμα βάλουμε δίπλα-δίπλα όλα αυτά τα κομμάτια θα κατορθώσουμε να ζωγραφίσουμε αυτό τον πίνακα των αγώνων, των θυσιών και της προσφοράς που είναι η ζωή της Αεροπορίας Στρατού μέχρι σήμερα. Ελπίζω αυτή η πτήση να μην είναι μια πτήση solo και ότι σύντομα το αεροπλάνο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στον αέρα θα πλαισιωθεί και από άλλα που θα απογειώνονται απο τα διάφορα Α/Δ και πεδία προσγειώσεων της μνήμης μας για να δημιουργήσουν τον μεγάλο ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ. 

Καλώς ορίσατε στις πτήσεις μας           

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008. Το τηλεφώνημα εχει πέσει ήδη απο την προηγούμενη βδομάδα, το ραντεβού έχει κλειστεί για σήμερα μεταξύ 11:00-11:30. Ο ήλιος είναι ψηλά, ελάχιστα σύννεφα τρέχουν στον ουρανό λόγω των ανέμων που γίνονται αισθητοί καθώς το αυτοκίνητο με πορεία προς Ελευσίνα τρέχει στην Αττική Οδό. Τελείωμα της Αττικής Οδού, μικρή ουρά στα διόδια, επιτάχυνση μέχρι τα 120km/h και μερικά λεπτά αργότερα, δεξί φλάς και έξοδος για Νέα Πέραμο. Πλησιάζω με αγωνία, συγκίνηση, νοσταλγία στον προορισμό μου. Στον ίδιο χώρο ξαναβρέθηκα πριν 15-20 χρόνια περίπου. Είναι το σπίτι του καλού, για μένα, φίλου και πρώην συναδέλφου για πολλούς από εσάς, Ιωάννη Μπαμπασάκη. Για την οικογένειά του δεν υπάρχει εδώ και δέκα χρόνια… Στην Ν. Πέραμο ή αλλιώς Μεγάλο Πεύκο, τόπος διαμονής πολλών χειριστών και μηχανικών που υπηρέτησαν και υπηρετούν στις τάξεις της ΑΣ, μένουν σήμερα η σύζυγός του Αγγελική Μπαμπασάκη και το ένα από τα τρία του παιδιά, ο Νίκος.          

Χτυπώ το καμπανάκι που κρέμεται αριστερά της εξώπορτας για να αναγγείλω την άφιξή μου. Η πόρτα ανοίγει. Η υποδοχή κάτι παραπάνω από εγκάρδια. Παλιοί φίλοι βλέπετε. Σκύβω λίγο και περνώ μέσα. Μαζί μου το στυλό μου, ένα τετράδιο και η τσάντα με τις φωτογραφικές μηχανές. Δεν περιμένω πρόσκληση και στρίβοντας 90 μοίρες αριστερά  μπαίνω στο γραφείο του. Όλα είναι όπως ακριβώς και την τελευταία μέρα που έζησε σε αυτό το χώρο. Τα 10 τετραγωνικά μέτρα επιφάνειας περικλείονται από τέσσερεις τοίχους που είναι στην κυριολεξία γεμάτοι από πάνω μέχρι σχεδόν κάτω από εμβλήματα, διπλώματα, απονομές, φωτογραφίες από όλες σχεδόν τις δραστηριότητες στις οποίες συμμετείχε. Κοιτάζω έκπληκτος, τα μάτια μου δεν ξέρουν τι να πρωτοαποτυπώσουν. Βρίσκομαι σαν σε παραμύθι στην σπηλιά του Αλί Μπαμπά. Θησαυρός! Σκέφτομαι ότι δεν υπήρξε καλύτερη επιλογή για αυτό το πρώτο σκέλος της πτήσης στην ιστορία μας… Μένω λίγο ακόμη και η κα Μπαμπασάκη με προσκαλεί να ανέβουμε στον πρώτο όροφο απο την εσωτερική σκάλα. Στο μοναδικό δωμάτιο που έχει δημιουργηθεί εκεί υπάρχουν άλλοι θησαυροί… Πουλάδες, επωμίδες, μεταλλικά κουμπιά, σπιρούνια, slides και φωτογραφικά άλμπουμ. Η ζωή του, οι δραστηριότητές του έχουν καταγραφεί από τον φακό του και είναι εδώ μπροστά μου με την μορφή ασπρόμαυρων και έγχρωμων φωτογραφιών. Ζει εκεί μέσα και μας διηγείται…  Κοιτάμε ένα-ένα όλα τα άλμπουμ, αγγίζω μία-μία αυτές τις φωτογραφίες, ακούω ιστορίες για πολλές από αυτές. Τόσα πολλά πράγματα ξαφνικά από το παρελθόν που δεν προλαβαίνω κυριολεκτικά να τα καταγράψω. Ένας ενθουσιασμός βγαίνει από μέσα μου. Δεν κρατιέμαι. Ζητώ από την οικογένειά του να μου παραχωρήσει για μερικές μέρες «την ζωή του» μέσα από αυτές τις φωτογραφίες, ισα-ισα να προλάβω να τις καταγράψω, να μην χαθούν, να τις γνωρίσω και σε σας, να ξετυλίξουμε το κουβάρι που τόσα πολλά χρόνια ζωής αριθμεί και λέγεται Ιστορία της Ελληνικής Αεροπορίας Στρατού. Αίτημα δεκτό. Μετά από πέντε ώρες παραμονής επιστρέφω στη βάση μου. Πλέω κυριολεκτικά σε πελάγη ευτυχίας. Έχω στα χέρια μου ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μου έχουν κάνει…          

Κυρίες, κύριοι ιδού η Ιστορία μας…