Η ΜΕΤΑΣΤΑΘΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΣΑΣ

Συνέχεια από τη σελίδα: ΠΩΣ ΠΕΤΟΥΣΑΜΕ (μέρος 4ο)

 

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ  ΤΟΥ 1974 

Όταν  ηρέμησαν  τα πράγματα ,μετά την επιστράτευση , και ενώ η Σχολή ήταν χωρισμένη σε  2  αεροδρόμια  (πολιτικό Αγρινίου  και στρατιωτικό ) ακούστηκε ότι φεύγουμε. Όλοι γνωρίζαμε ότι  η Αεροπορία Στρατού  έφτιαχνε το «δικό της σπίτι» στο Στεφανοβίκη αλλά αυτό ήταν όλο. Κάνεις δεν γνώριζε σε ποιο στάδιο ήταν τα έργα.

Το διάστημα εκείνο ο Διοικητής  έπαιρνε ένα  CESSNA  και 2 φόρες τουλάχιστον την εβδομάδα πετούσε στο Στεφανοβίκη. Άρχισαν οι μηχανικοί να μαζεύουν , οι αξιωματικοί μάζευαν τα γραφεία τους και γενικά όλα ήταν στο πνεύμα της «μετακόμισης». Κάποιο πρωί όταν πήγαμε στο αεροδρόμιο είδαμε μια ατελείωτη φάλαγγα από οχήματα από διαφόρους ΛΕΜ. Άρχισαν λοιπόν την φόρτωση και σε κάνα 2 μέρες ήμασταν έτοιμοι για την πρώτη  φάση της μεταστάθμευσης. Εμείς, οι εκπαιδευόμενοι, 7 όλοι και όλοι  ξορισθήκαμε συνοδηγοί και κάποιο πρωινό του Οκτώβριου ξεκινήσαμε για το «σπίτι» μας.

Η διαδρομή ήταν να πάμε μέσω Κάζας. Δεν γνωρίζω πως είναι σήμερα αυτός ο δρόμος αλλά τότε ήταν…….άστα να πάνε. Μερικοί από τους οδηγούς θυμάμαι, που ήταν πολίτες, είχαν σοβαρές αντιρρήσεις για αυτήν την διαδρομή. Οι διαταγές είναι διαταγές και έτσι ακολουθήσαμε τις εντολές. Πράγματι μεγάλη αλλαγή 40-50 οχήματα μικρά και μεγάλα περάσαμε την Κάζα και βγήκαμε στην εθνική οδό. Πήραμε βαθειά ανάσα. So far so good. 

Η νύχτα μας βρήκε λίγο πριν το Βόλο.  Σε λίγο βγήκαμε από την Εθνική οδό και καταλάβαμε ότι επιτέλους ……φτάσαμε. Κάποια στιγμή  περάσαμε κάτι που έμοιαζε με πύλη και καταλάβαμε ότι είμαστε πλέον στο αεροδρόμιο. Σταμάτησαν τα αυτοκίνητα σε ευθεία γραμμή και όταν κατεβήκαμε ένας συμμαθητής  μου είπε…παιδιά είμαστε στον διάδρομο .

Σκοτάδι …….πίσσα. Κανένα σημείο ζωής. Στο βάθος  φαινόταν αμυδρά ένα  φως. Με μια μικρή τσάντα στο χέρι, που είχε μερικά ρούχα, ξεκινήσαμε………προς το φως. Ανεβαίναμε και κατεβαίναμε κάτι σαν αναχώματα  (χαντάκια ήταν). Φτάσαμε στο…. φως που τελικά ήταν  ένα κτίριο που ήταν  οι θάλαμοι των οπλιτών.Οπλίτες όμως δεν υπήρχαν. Κοιταζόμασταν και δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Δεν υπήρχε κάνεις να ρωτήσουμε. Ευτυχώς  για εμάς υπήρχαν κρεβάτια και κουβέρτες. Νηστικοί , άπλυτοι και ταλαιπωρημένοι…. σωριαστήκαμε σε ένα κρεβάτι και……………(δεν θυμάμαι….) 

ΑΧ εκείνο το πρωινό ,που ανοίξαμε τα μάτια μας. Το ΑΧ  με κεφάλαια γράμματα.

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΟΛΩΝ. ΠΑΓΩΣΑΜΕ. ΜΑΣ ΚΟΠΗΚΕ Η ΛΑΛΙΑ.

Κοιτάζαμε έξω από τα παράθυρα και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Εκτός από μερικά κτίρια και κάποια υπόστεγα  ότι άλλο βλέπαμε ήταν χώμα, χαντάκια, τούβλα, μπάζα, κάτι που έμοιαζε με δρόμους . Ειλικρινά δεν θυμάμαι τι τρώγαμε εκείνες τις μέρες μέχρι να ξεφορτωθούν τα οχήματα για να φύγουμε πίσω για Αγρίνιο. Τα κτίρια μισοτελειωμένα , ρεύμα δεν υπήρχε, νερό δεν υπήρχε. Όπως έγραψα και σε άλλο σχόλιο οι πίστες και ο διάδρομος ήταν μονό τελειωμένα. Έγινε και η  δεύτερη μετακόμιση και έτσι η μεταστάθμευση ολοκληρώθηκε. Τα μέσα ήταν πλέον στις πίστες από τους λίγους χείριστες που ήταν στην σχολή.

Όλοι κοίταζαν τις δουλειές τους εκτός από εμάς του 7. Εμείς δεν είχαμε τίποτε να κάνουμε ούτε κάνεις μας ζήτησε βοήθεια ούτε μας έβαλαν να κάνουμε κάτι. Γυρίζαμε σαν «αδέσποτα» μέσα στο αεροδρόμιο. Για τον ύπνο μας έστειλαν στο ιατρείο που βρισκόταν κάπου ανατολικά.Κατόπιν μας επέτρεψαν να βγούμε στον Βόλο να βρούμε σπίτια. Η  λέσχη δεν λειτουργούσε και έτσι μεσημέρι και βραδύ τρώγαμε έξω, πληρώναμε και ενοίκια και έπρεπε να τηλεφωνήσουμε στα σπίτια μας για «αμερικανική βοήθεια». Ο μισθός του Δόκιμου δεν έφτανε για τέτοιες …..πολυτέλειες. 

Ο Διοικητής της Σχολής με το  jeep όλη την μέρα γύρναγε το αεροδρόμιο, μάλωνε με τα συνεργεία, με τον εργολάβο……………..χαμός. Εδώ όμως πρέπει να ομολογήσω ότι ο Διοικητής   Άχνης  Σερεμετάκης, ήταν  tough cookie. Δεν έβαζε τον πισινό του στην καρέκλα, έτρεχε με 1000 . Οποίον και να ρωτούσες για κάποια πληροφορία, ότι βαθμό και αν είχε η απάντηση ήταν στερεοτύπη. « δεν γνωρίζω». Σε λίγο διάστημα είχαμε νερό και ρεύμα αλλά καλοριφέρ δεν είχαμε μέχρι που η δική μου σειρά τελείωσε τον Απρίλιο του 75. Το κάθε γραφείο είχε αερόθερμο. Όσο για την λάσπη……… θέλω να την ξεχάσω. Δεν θυμάμαι πόσος καιρός πέρασε με την προετοιμασία ,άρχισαν σιγά-σιγά  να έρχονται οι αξιωματικοί από τις μονάδες τους οι υπόλοιποι της δικής μου σειράς και έτσι άρχισε πάλι η εκπαίδευση. 

Σε κάποιες φωτογραφίες είδα ότι τώρα υπάρχει ένας μεγάλος Πύργος Εναέριας Κυκλοφορίας. Στις μέρες τις δικές μου υπήρχε ένας πύργος διπλά στον διάδρομο χαμηλός. Το χαρακτηριστικό κλήσεως δεν το γνώριζαν οι άλλες μονάδες και πλησιάζοντας το αεροδρόμιο καλούσαν  «Κάρλα» νομίζοντας ότι έχει το όνομα της αποξηραμένης λίμνης. Δεν ήταν εύκολη δουλειά  πάντως η μεταστάθμευση .   Αυτά μπόρεσα να ανακαλέσω από τον  «σκληρό μου» σχετικά με την μεταστάθμευση.

Πέρασαν και 34 χρόνια…………………..

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΤΣΑΛΟΣ

army aviator

Αγαπητέ Στέφανε, καλά κάνεις και μας στέλνεις τις αναμνήσεις σου από κείνα τα χρόνια. Μας δίνουν το μέτρο σύγκρισης του τι παραλαβάτε, τι παραδώσατε και μέχρι που έχουν φθάσει τα πράγματα σήμερα.

Είναι αλήθεια [και δεν ξέρω αν και πότε προγραμματίζεις να κάνεις κάποιο ταξιδάκι προς τα εδώ (εννοώ την Ελλάδα)], ότι σήμερα τα πράγματα και οι εγκαταστάσεις στο αεροδρόμιο του Στεφανοβικείου, είναι από τις καλύτερες του Ελληνικού Στρατού, ένα κόσμημα, στρατιωτικής εγκατάστασης που μεταξύ μας, δεν υπάρχει παρόμοιο στον Στρατό Ξηράς. Αν όμως σε φέρει ο δρόμος στην Ελλάδα, μην ταξιδέψεις αεροπορικά από την Αθήνα στην Καβάλα. Αξίζει τον κόπο και τον χρόνο να πας να δεις το Στεφανοβίκη.

Για την άδεια εισόδου στην εξασφαλίζω εγώ.

Σε ευχαριστούμε και πάλι που βοηθάς την ύπαρξη του ιστολογίου αυτού. 

Τέλος του Τμήματος: ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΤΣΑΛΟΣ του Κεφαλαίου: ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ