ΠΩΣ ΠΕΤΟΥΣΑΜΕ..

Συνέχεια από τη σελίδα: ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΤΣΑΛΟΣ

(στην ανάρτηση του ιστολογίου με τίτλο ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ, ο Στέφανος Άτσαλος ‘εγραψε ορισμένα σχόλια με γενικό τίτλο ΠΩΣ ΠΕΤΟΥΣΑΜΕ, αναφερόμενος στην καθημερινότητα των πτήσεων με L-21B και U-17. Θα αρχίσω να αφαιρώ τα σχόλια του, αρχίζοντας από όσα μας λέει για τις πτήσεις με τα L-21B και να τα μετατρέπω σε ποστ. Ας τον διαβάσουμε μια και μας έκανε τη τιμή, έστω και περιληπτικά να αφήσει στο ιστολόγιό μας, την καθημερινότητα εκείνων των εποχών).

Army Aviator

 

ΜΕΡΟΣ 1^Ο

 L-21 B

Ας υποθέσουμε ότι είχαμε να πετάξουμε ένα L-21 B από τη Κομοτηνή στο Λόχο του ΤΣΥΑΥ, που είχε έδρα στο Α/Δ ΣΕΔΕΣ, για προγραμματισμένη ή έκτακτη συντήρηση.Έπρεπε να πάρουμε τηλέφωνο στη Λάρισα και να πάρουμε τον καιρό. Αν όλα ήταν εντάξει, κάναμε άλλο τηλέφωνο στο Α/Δ της Αλεξανδρούπολης, τις ώρες που ήταν ανοικτό και αν ήταν κλειστό, τηλέφωνο στο Α/Δ της Θεσσαλονίκης για να καταθέσουμε το σχέδιο πτήσης.

Απογειωνόμαστε χωρίς επικοινωνίες (το L-21 B δεν είχε σταθμούς ασυρμάτου) και «δώστο να φάει και βάρατο να πάει». 135 άλογα όλα κι’ όλα και πιος ξέρει πόσα από αυτά ήταν «ψόφια» και πόσα «κουτσά», 90 μίλια ενδεικνυόμενη ταχύτητα αέρα…., όσο για την ταχύτητα εδάφους ;;;;;;;!!

Μέχρι την Ρεντίνα όλα ήταν καλά, σεργιάνι και απόλαυση της διαδρομής. Μετά την Ρεντίνα όμως ανοικτά τα μάτια, μπαίναμε στην περιοχή πτήσεων του 23 ΛΑΣ (σημ. ArmyAviator, που υποστήριζε το Γ’ ΣΣ)  και του 20 ΛΑΣ (σημ. ArmyAviator, που υποστήριζε την   ΧΧ Τεθ. Μεραρχία), εκεί στη περιοχή των λιμνών και του πρόχειρου διαδρόμου του Κολχικού πετούσαν όλοι αλλά και η αερολέσχη Θεσσαλονίκης. Προσοχή χρειαζόταν να μην μας κάνει κανείς «σουβλάκι».Περνούσαμε τα υψώματα του Χορτιάτη και άνοιγαν περισσότερο τα μάτια μας, μπαίναμε σε ελεγχόμενη περιοχή. Στα 1000 πόδια, διέλευση πάνω από τον Πύργο Ελέχγου του Α/Δ ΣΕΔΕΣ και τα μάτια καρφωμένα στον Πύργο να δούμε το ALTISLAMP για να πάρουμε το πράσινο και συγχρόνως να δούμε και το ανεμούριο να ξέρουμε πιος είναι ο εν ενεργεία διάδρομος.Αν ήταν όλα πράσινα (τα φώτα του ALTISLAMP) προσγειωνόμαστε και τροχοδρόμηση για τον Λόχο Επισκευών του ΤΣΥΑΥ, αν όμως ήταν κόκκινο, δεν ερχόσουν για προσγείωση ή έκανες επανακύκλωση, αν ήταν διακοπτόμενο άσπρο το φως, κρατούσαμε στον κύκλο μέχρι να πρασινίσει…

Κανονικές Διαδικασίες Απώλειας επικοινωνιών, τρόπος ζωής για μας να πετάς το L-21 B, χωρίς επικοινωνίες…

Τις χειμωνιάτικες μέρες, ήθελε ιδιαίτερη προσοχή με τις χαμηλές θερμοκρασίες και την ορατή υγρασία, για να μη πάθουμε παγοποίηση, στον carburetor. Γι’ αυτό και κατά διαστήματα ενεργοποιούσαμε το σύστημα ‘’θερμό-ψυχρό’’ για να κρατάμε την εισαγωγή αέρα στον carburetor, ζεστή.

Από όργανα ναυτιλίας, μια πυξίδα και είχε και GYRO το ‘’σκασμένο’’.

Δείκτες καυσίμων είχε 2 γυάλινα σωληνάκια στη βάση των φτερών στο σημείο που ενώνονται με την άτρακτο και μέσα στα σωληνάκια, από ένα ‘’στραγάλι’’, για να δείχνει τη περιεκτικότητα των δεξαμενών σε καύσιμα. Τώρα αν περιμέναμε τα ‘’στραγάλια’’ να σου δείχνουν τα καύσιμα…καλά κρασιά..

Έπρεπε να έχεις τον νου σου και μετά από 2 ώρες πτήσης να γυρίσεις τον διακόπτη καυσίμων από τη μία δεξαμενή στην άλλη, διότι οι δεξαμενές ήταν ανεξάρτητες μεταξύ τους και δεν υπήρχε και κανένα σύστημα εναλλαγής …… Μερικές φορές ‘’κολλούσαν τα ‘’στραγάλια’’ και σε έπιανε κρύος ιδρώτας…

Τέτοια ωραία …..

Τα L-21 B έκαιγαν βενζίνη 80-87 οκτανίων, κόκκινο χρώμα, γύρω στα 1976-1977, με μια μετατροπή που τους κάνανε, καίγανε βενζίνη 100-130 οκτανίων, πράσινο χρώμα, για λόγους ασφαλείας.Η επιστροφή στη Κομοτηνή ακολουθούσε την αντίστροφη σειρά των διαδικασιών…..

11 Φεβρουαρίου 2008 

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΤΣΑΛΟΣ

Συνέχεια στη σελίδα: ΠΩΣ ΠΕΤΟΥΣΑΜΕ (μέρος 2ο)