ΠΩΣ ΠΕΤΟΥΣΑΜΕ (3ο)

Συνέχεια από τη σελίδα: ΠΩΣ ΠΕΤΟΥΣΑΜΕ (μέρος 2ο)

ΜΕ ΤΑ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΑ

Ελικόπτερα δεν είχα την τύχη να πετάξω….. (μπαστουνάς), ότι γράφω είναι αυτά που θυμάμαι……..

Στην Αεροπορία Στρατού είχαμε 2 τύπους ελικοπτέρου, τα ΟΗ-13 S και τα ΟΗ-13 Η, ο ένας από τους δύο τύπους είχε υπερσυμπιεστή, δεν θυμάμαι ποιος, επίσης τον έναν τύπο τον έλεγαν ‘’Γερμανό’’ αλλά δεν έμαθα ποτέ τον λόγο. Κάποιο από τα δύο ήταν λίγο μεγαλύτερο (μερικά πόδια), τι διάολο θυμάμαι τελικά….;

(σημ. Δημήτρη Σαμπάνη: Υπερυσμπιεστή είχε το ΟΗ-13 S. Τα κοντά ήταν τα -Η με κινητήρα Lycoming VO-435-23 με 250 άλογα, ενώ τα -S είχαν τον Lycoming TVO-435-25 των 260 αλόγων με υπερσυμπιεστή (Turbo superchargedengine) και με ένα μήκος μεγαλύτερο κατά 14 ίντσες. Εξωτερικά ήταν εμφανής η διαφορά από τον εξοπλισμό (κεραίες, κινητήρας, κτλ). Τα -Η είχαν αριθμό κλήσης απο 1.. ενώ τα -S από 7.. Τα -Η ενσωματώθηκαν στην ΑΣ το 1961 ενώ τα -S το 1969. Θυμάμαι τα -Η με αμερικάνικα σήματα μόλις είχαν φτάσει (μάλλον από τις αμερ. δυνάμεις της Γερμανίας, για αυτό ίσως και το παρατσούκλι «Γερμανός») που ήταν παρκαρισμένα δίπλα-δίπλα από την πίσω πλευρά του υπόστεγου του τότε 25ου ΛΑΣ στην Πάχη αναμένοντας την ενσωμάτωσή τους και τα νέα τους διακριτικά.).

( σημ. ΤΟΜΑΡΑ ΧΡΗΣΤΟΥ: Τα ΟΗ-13S ήλθαν στο αεροδρόμιο της Πάχης τον Φεβρουάριο με Μάρτιο του 1970 συσκευασμένα . Εκεί έγινε η αποσυσκευασία και συναρμολόγηση και πρώτη δοκιμή. Τα πέταξε όλα, αν θυμάμαι καλά, ο Δκτης της Σχολής ο κ. Γρύσπος. ΄Ολα ήταν καινούργια από το εργοστάσιο, μετά τις δοκιμές κατανεμήθηκαν στους ΛΑΣ . Τότε ήμουν εγώ στο Βασικό.). (18 Οκτ 2009)

Λέτε εκτός από ‘’ρετάρισμα’’ να έκαψα και βαλβίδες..;

Είχα όμως την τύχη να πετάξω αρκετές φορές με τον παλιό και καλό συνάδελφο Σπύρο Χατζησπύρου στην Καβάλα. Η πρώτη φορά ήταν …εμπειρία.Συνηθισμένος από τα αεροπλάνα να βλέπεις μπροστά σου τον κινητήρα και δεξιά και αριστερά τα φτερά, με αυτό το ‘’πράμα’’, ήταν σαν να είσαι στον γκρεμό…Ουάου.. έβλεπες μπροστά από τα πόδια το έδαφος, ούτε κινητήρα, ούτε φτερά, ούτε … πούπουλα….Κάπου εμπρός και απάνω έβλεπες το στροφείο να γυρνάει με 325 σαλ…. Πάντα στα πράσινα.

Πάντως την ορατότητα που είχες σε αυτό το ελικόπτερο, δεν την συνάντησα σε άλλο μέσο. Αλλά και αυτές οι κατακόρυφες δονήσεις, αμάν, 2 ώρες ταξίδι και ήθελες 10 μέρες αναρρωτική. Ταχύτητα ; χα, χα, χα 60 μίλια όλα και όλα. Έλεγα στον Σπύρο, κόψε λίγο ταχύτητα, ζαλίζομαι. Γυρνούσε, μ’ έβλεπε και έλεγε ‘’δεν πας στον δ….., άντε να μην σε κατεβάσω κάτω και γυρίσεις με τα πόδια’’. Κατάλαβες ; θύμωνε κιόλας η…. σουβλίτσα.

Είναι αλήθεια ότι το ελικόπτερο στην Καβάλα πετούσε. Όπως έγραψα και σε άλλο ποστ, ο Στρατηγός Κατσαδήμας Μέραρχος της ΧΙ Μεραρχίας Πεζικού, πετούσε αρκετά προς τα φυλάκια της Ελληνο –  Βουλγαρικής μεθορίου και επειδή το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα, ιδιαίτερα τον χειμώνα, έπιανε ομίχλες, το ελικόπτερο πήγαινε από την προηγούμενη στο ελικοδρόμιο της Μεραρχίας, στην Καβάλα, για να είναι σίγουρο ότι η αποστολή θα εκτελεσθεί. Έπρεπε λοιπόν ο χειριστής να έρθει νωρίτερα, να τηλεφωνήσει στην Μεραρχία για να μάθει τις λεπτομέρειες της αποστολής (πιο φυλάκιο, ώρες κλπ.), μετά να τηλεφωνήσει στο Τάγμα που ήταν υπεύθυνο για το ή τα φυλάκια και μετά στον αρχιφύλακα του φυλακίου, να πάρει τον καιρό. Με όλες αυτές τις πληροφορίες και κοντά 2 ώρες αυτονομία, έφευγε για τα ελικοδρόμια της παραμεθορίου, που ήταν σε μεγάλα υψόμετρα και μερικά από αυτά ήταν oneway στην προσέγγιση. Ο Στρατηγός, γνωρίζοντας τον περιορισμό του ελικοπτέρου σε καύσιμα, πάντοτε ρωτούσε τον χειριστή για το ποια φυλάκια και σε πιο μπορούσαν να προσγειωθούν, μερικές φορές πήγαιναν μόνο σε ένα και άλλες φορές σε δύο, σπάνια σε τρία φυλάκια μέσα στην ίδια μέρα. Είναι πάντως αλήθεια ότι όταν γυρνούσε το ελικόπτερο, ήταν στεγνό από καύσιμα, με την ψυχή στο στόμα, που λέμε… Έλεγε ο μηχανικός, ‘’ευτυχώς που ο Σπύρος είναι ελαφρύς και του φτάνουν πάντα τα καύσιμα, αν ήταν κανένας ‘’θρεμμένος’’ έπρεπε να κινήσουμε το βενζινοφόρο’’.Από όργανα, μια πυξίδα. ‘Έτσι έβγαιναν αυτές οι αποστολές με τα 13άρια.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΤΣΑΛΟΣ

Συνέχεια στη σελίδα: ΠΩΣ ΠΕΤΟΥΣΑΜΕ (μέρος 4ο)